گفت و گفتم...

گفت:

          من به چشمان خیال انگیزت معتادم!

گفتم:

          و به آن بوی خوشی کز نفست می آمد
          و به آن چشمه نوری که زچشمان ترت پیدا بود
          به تو می اندیشم
          گاهگاهی که دلم می گیرد
          من از این قیل و هیاهوی زمین بیزارم
          و تو تنها کس من در تب این سرمایی

آمدم

آمدم، اما باز

لحظه ها غمگین اند

چشم هایم خیسند

دلم از غصه نمی خندد هیچ